HEPİMİZ AYNI YİYECEKLERİ SEVMİYORUZ

Zihinlerimiz sebep ve sonucu ilişkilendirmeye hazırdır: bir nesneyi bırakırsak yere düşer; bir düğmeye basarsak bir ışık yanar; bir şeyin üzerine su dökersek ıslanır. Küçük çocukları kendi dünyalarını keşfederken izlersek, eylemlerinin defalarca dikkatle yaptıklarını ve eylemlerinin sonuçlarını öğrendiklerini görebiliriz. Çocukluktan itibaren eylem-sonuç ilişkisi defalarca tekrarlanarak ve kaydedilerek öğrenilir, ve beyinlerimiz sebep-sonuç ilişki içinde düşünmeyi öğrenir.

Olaylar ve duygular arasındaki bağlantıya geldiğinde de öğrenme süreci bu şekilde işler. Sebep sonuç bağlantılı düşünmeye alıştığımız için, bir olay olduğunda, "duygularımızın olaylarla doğrudan bağlantılı olduğu yanılgısına" kapılırız ( eve geç kaldığım için kızdı, beni kıskanıyor çünkü beni seviyor... gibi)

Oysa olaylar her zaman doğrudan duygulara yol açsaydı, herkes aynı olaydan aynı şekilde etkilenirdi - hepimiz aynı filmi izlediğimizde aynı derecede etkilenirdik, veya aynı yiyeceği yediğimizde aynı oranda keyif almış hissederdik.

Bir futbol takımının bir maçı kazanması, tek başına sevindirci bir olay olsaydı maçı izleyen herkesin sevinmesi gerekirdi. Oysa, o futbol takımını desteklememiz, maçı hakkettiğini düşünmemiz, kendimizi o takımın parçası olarak düşünmemiz veya karşı takımın daha başarılı olduğunu ve haksızlık yapıldığını düşünememiz , bu olaya karşı sevinç, kızgınlıklık hayal kırıklığı gibi farklı duygular hissetmemize sebep olur.

Kısaca her olay herkeste aynı duyguları tetiklemez, olaylar ve duygular arasında doğrudan bağlantı yoktur.

O halde bağlantıyı kuran nedir?